Ode aan een topwijf - Over bullet journals, zelfstandig zijn en orde in je hoofd
Bijna een maand geleden kocht ik, na een blogupdate van de madam in kwestie, de Handleiding Bullet Journal van Kelly Deriemaeker. Je weet wel, de Ieperse lady achter Tales from the Crib. Ik kwam een paar jaar geleden op haar blog terecht in een wanhopige zoektocht naar verhalen over huilbaby's en vond er naast troost ook pakken humor. Ik bleef plakken. En maar goed ook, want nu blijkt Kelly ook nog eens redding in dat warhoofd van mij te brengen.
Ooit was ik georganiseerd. Op freaky niveau zelfs. T-shirts, hemden, boeken, cd's en kruiden stonden volgens kleur of alfabet in mijn kast. Ik stond er in mijn vriendengroep om gekend. Gaf me een paar seconden in een ruimte van ons huis en ik kon je vertellen welk voorwerp van plaats veranderd was. Ik zweer het: mijn vriendinnen testten me erop.
2014. Along came Noah. Ik zie de schat graag, maar door het aanhoudende gehuil (zo ongeveer het ganse eerste anderhalf jaar), begon de vermoeidheid te vreten. Hoewel ik (overigens net door Noah's toedoen) erin slaagde mijn zaak TODIY! op te starten (en dit toch enige organisatie vergt), merkte ik dat ik bleef verdrinken in to do's.
Lijstjes. Ze waren overal. Ze stapelden op, slingerden rond, vraten me op. En er gebeurde niets mee. Ik speelde ze kwijt onderweg naar de supermarkt (wat eindigde in een wanhopige telefoon naar manlief om te vragen wat ik nu weer nodig had), ik klasseerde talloze TODIY!-lijstjes in diverse categorieën in een bakje op mijn bureau (om vervolgens te vergeten dat ze er waren), ik had overal op koelkast, op eettafel en aanrecht post-its (of erger: notitieblaadjes die níet bleven plakken) om me te herinneren aan klusjes die nooit gebeurden.
Toen ik een paar weken geleden de blogupdate van Kelly zag passeren, dacht ik 'wat heb ik te verliezen?'. Ik ging nog de dag zelf naar de boekhandel, kwam thuis met handleiding én journal, toverde mijn stiften (en blanco roller, ahum) boven en begon. En f*ck maat! Mijn journal is een chaos van taken en to do's. Alles staat overal. Mijn man kan er alvast niet aan uit. Ik heb kleurencodes en labels. Het is een kriebel-krabbel-boek met doorgeschrapte notities, véél blanco roller, pijltjes en verwijzingen. Maar nog nooit zag ik zó helder in diezelfde chaos. Die eerste week bracht ik eindelijk een hoop gerief (dat al meer dan twee maand opstapelde in de garage) naar de kringloopwinkel. Ik legde me neer bij het feit dat die vermiste IVAGO-kaart voor het containerpark na twee jaar niet meer zou opduiken en regelde een nieuwe. Ik gaf mijn site een heuse update, trok massa's nieuwe foto's, startte een nieuwe pagina met DIY ideeën, organiseerde de DIY tools in thema's en begon een kids-afval-opruimactie. Verdorie, mensen, ik heb zelfs gestreken die week!
De week nadien plaatste ik vier orders bij groothandels, begon een eerste schema voor de workshops die in 2018 opstarten (meer nieuws binnenkort op de site) en deed meteen ook de eerste voorbereidingen hiervoor. Daarnaast tekende ik Noah's kamer uit (want die verhuist naar een groter exemplaar eens het kantoor van manlief eind dit jaar verhuist), stempelde ik stof voor een eigen DIY tipi en verzamelde ik werkelijk alle lijstjes in huis om ze samen te brengen in mijn Bujo (of mijn Gérard, ik zoek nog een geschikte naam voor m'n boekje... Tips welkom).
Mijn journal lijkt een soep. Maar het mooie eraan? It works! The soup works, people!
Ooit was ik georganiseerd. Op freaky niveau zelfs. T-shirts, hemden, boeken, cd's en kruiden stonden volgens kleur of alfabet in mijn kast. Ik stond er in mijn vriendengroep om gekend. Gaf me een paar seconden in een ruimte van ons huis en ik kon je vertellen welk voorwerp van plaats veranderd was. Ik zweer het: mijn vriendinnen testten me erop.
2014. Along came Noah. Ik zie de schat graag, maar door het aanhoudende gehuil (zo ongeveer het ganse eerste anderhalf jaar), begon de vermoeidheid te vreten. Hoewel ik (overigens net door Noah's toedoen) erin slaagde mijn zaak TODIY! op te starten (en dit toch enige organisatie vergt), merkte ik dat ik bleef verdrinken in to do's.
Lijstjes. Ze waren overal. Ze stapelden op, slingerden rond, vraten me op. En er gebeurde niets mee. Ik speelde ze kwijt onderweg naar de supermarkt (wat eindigde in een wanhopige telefoon naar manlief om te vragen wat ik nu weer nodig had), ik klasseerde talloze TODIY!-lijstjes in diverse categorieën in een bakje op mijn bureau (om vervolgens te vergeten dat ze er waren), ik had overal op koelkast, op eettafel en aanrecht post-its (of erger: notitieblaadjes die níet bleven plakken) om me te herinneren aan klusjes die nooit gebeurden.
Toen ik een paar weken geleden de blogupdate van Kelly zag passeren, dacht ik 'wat heb ik te verliezen?'. Ik ging nog de dag zelf naar de boekhandel, kwam thuis met handleiding én journal, toverde mijn stiften (en blanco roller, ahum) boven en begon. En f*ck maat! Mijn journal is een chaos van taken en to do's. Alles staat overal. Mijn man kan er alvast niet aan uit. Ik heb kleurencodes en labels. Het is een kriebel-krabbel-boek met doorgeschrapte notities, véél blanco roller, pijltjes en verwijzingen. Maar nog nooit zag ik zó helder in diezelfde chaos. Die eerste week bracht ik eindelijk een hoop gerief (dat al meer dan twee maand opstapelde in de garage) naar de kringloopwinkel. Ik legde me neer bij het feit dat die vermiste IVAGO-kaart voor het containerpark na twee jaar niet meer zou opduiken en regelde een nieuwe. Ik gaf mijn site een heuse update, trok massa's nieuwe foto's, startte een nieuwe pagina met DIY ideeën, organiseerde de DIY tools in thema's en begon een kids-afval-opruimactie. Verdorie, mensen, ik heb zelfs gestreken die week!
De week nadien plaatste ik vier orders bij groothandels, begon een eerste schema voor de workshops die in 2018 opstarten (meer nieuws binnenkort op de site) en deed meteen ook de eerste voorbereidingen hiervoor. Daarnaast tekende ik Noah's kamer uit (want die verhuist naar een groter exemplaar eens het kantoor van manlief eind dit jaar verhuist), stempelde ik stof voor een eigen DIY tipi en verzamelde ik werkelijk alle lijstjes in huis om ze samen te brengen in mijn Bujo (of mijn Gérard, ik zoek nog een geschikte naam voor m'n boekje... Tips welkom).
Mijn journal lijkt een soep. Maar het mooie eraan? It works! The soup works, people!
Reacties
Een reactie posten