Brief aan mijn zoon - deel I
Wat volgt is deel 1 van een brief aan mijn zoon. Noah was de echte start van TODIY! De rocky start die hij en ik deelden was de aanleiding. Hoe moeilijk die periode ook was, het is deel van mij, van hem en van alles wat eruit voort kwam.
Lieve Noah
Jij en ik, we hadden een rocky start. Nog vóór je er was, was ik al oververmoeid. Dat krijg je van 8 maanden non stop overgeven. De bevalling was ook niet ideaal. Ik denk dat we die allebei anders gepland hadden. Goed, ik had me mentaal al voorbereid op het feit dat het een keizersnede zou worden. Blijer werd ik er niet van, maar het kon niet anders. Jij was niet op de hoogte van dat feit. Plots kwam daar een set handen je uit mama's buik halen zonder dat jij ook maar enig sein gegeven had dat je daar nota bene klaar voor was. Bovendien duurde het dan nog eens zo lang voor je goed en wel bij me kon komen. Die keizersnede verliep niet zo vlotjes, he? Ja, gepland, maar die endometriose was niet voorzien. Hebben de dokters gevloekt op dat littekenweefsel, zeg. En al dat bloedverlies. En die cyctes! Chocoladecystes, noemen ze dat. Alsof dat de boel aangenamer moest maken.
Ik moest me geen zorgen maken. Op 20 minuutjes was die operatie zeker geklaard. Vier uur later lag ik nog steeds op de tafel, polsen vastgesnoerd. Ze kwamen jou wel even naast me leggen, maar echt in deze wereld was ik niet, he? Dat merkte jij ook wel. Toen jij bovendien bleef kreunen, ging je ook nog eens naar neonato die eerste dagen. Je woog 2,810 kg. Dat zakte tot 2,500 kg. Maar alles was goed met je. Je mocht bij mama komen. Al leek je dat niet zo fijn te vinden. Mama kon niet bewegen van de pijn. Jij huilde zo veel. Ik kon je niet troosten. Het aanhappen vlotte niet. Had je honger? Had je pijn? Was je bang?
Ik was bang. Onzeker. Wist niet wat te doen. Werd gek van bezoekjes van mensen die het beter wisten. Tips gaven. Ze kenden jou toch niet? Ik was je mama. Ik kende jou. Maar ik kon je ook niet troosten.
Ook toen we thuis kwamen, huilde je dag en nacht. Je was vrij stil op momenten dat er bezoek kwam (het weinige bezoek dat kwam, want we weerden veel mensen in die eerste maanden) maar alles begon opnieuw van voor af aan zodra je papa en ik alleen waren.
Gehuil. Ik herinner me weinig anders van dat eerste anderhalf jaar dan gehuil. En ik huilde met je mee.
Jij en ik, we hadden een rocky start. Ik ben blij dat we er samen uit gekomen zijn. Je zegt me soms dat ik je beste vriend bent. Likewise, dear. Likewise.
Lieve Noah
Jij en ik, we hadden een rocky start. Nog vóór je er was, was ik al oververmoeid. Dat krijg je van 8 maanden non stop overgeven. De bevalling was ook niet ideaal. Ik denk dat we die allebei anders gepland hadden. Goed, ik had me mentaal al voorbereid op het feit dat het een keizersnede zou worden. Blijer werd ik er niet van, maar het kon niet anders. Jij was niet op de hoogte van dat feit. Plots kwam daar een set handen je uit mama's buik halen zonder dat jij ook maar enig sein gegeven had dat je daar nota bene klaar voor was. Bovendien duurde het dan nog eens zo lang voor je goed en wel bij me kon komen. Die keizersnede verliep niet zo vlotjes, he? Ja, gepland, maar die endometriose was niet voorzien. Hebben de dokters gevloekt op dat littekenweefsel, zeg. En al dat bloedverlies. En die cyctes! Chocoladecystes, noemen ze dat. Alsof dat de boel aangenamer moest maken.
Ik moest me geen zorgen maken. Op 20 minuutjes was die operatie zeker geklaard. Vier uur later lag ik nog steeds op de tafel, polsen vastgesnoerd. Ze kwamen jou wel even naast me leggen, maar echt in deze wereld was ik niet, he? Dat merkte jij ook wel. Toen jij bovendien bleef kreunen, ging je ook nog eens naar neonato die eerste dagen. Je woog 2,810 kg. Dat zakte tot 2,500 kg. Maar alles was goed met je. Je mocht bij mama komen. Al leek je dat niet zo fijn te vinden. Mama kon niet bewegen van de pijn. Jij huilde zo veel. Ik kon je niet troosten. Het aanhappen vlotte niet. Had je honger? Had je pijn? Was je bang?
Ik was bang. Onzeker. Wist niet wat te doen. Werd gek van bezoekjes van mensen die het beter wisten. Tips gaven. Ze kenden jou toch niet? Ik was je mama. Ik kende jou. Maar ik kon je ook niet troosten.
Ook toen we thuis kwamen, huilde je dag en nacht. Je was vrij stil op momenten dat er bezoek kwam (het weinige bezoek dat kwam, want we weerden veel mensen in die eerste maanden) maar alles begon opnieuw van voor af aan zodra je papa en ik alleen waren.
Gehuil. Ik herinner me weinig anders van dat eerste anderhalf jaar dan gehuil. En ik huilde met je mee.
Jij en ik, we hadden een rocky start. Ik ben blij dat we er samen uit gekomen zijn. Je zegt me soms dat ik je beste vriend bent. Likewise, dear. Likewise.
Reacties
Een reactie posten