Never say never. Over ondernemen en de passie die dat ondersteunt.
Er zijn twee dingen waarvan ik altijd zei dat ik het nooit zou doen: in het onderwijs stappen en zelfstandig worden. Ik gaf bijna acht schooljaren les aan andertalige nieuwkomers in VISO Gent en ben sinds een dik jaar zelfstandig in hoofdberoep. Never say never.
Toen ik een paar weekends geleden op SterkWerk stond (een héél fijne kleinschalige beurs in huiskamersfeer) raakte ik aan de praat met iemand die me vroeg waar ik met TODIY! naartoe wilde en wat mijn ambities waren. Ik antwoordde nogal droog dat ik geen ambities had. Hij was verwonderd, maar ik verduidelijkte mijn antwoord: ik dacht 5 jaar geleden ook niet dat ik volledig zelfstandig zou zijn, dat ik mijn man zou helpen in zijn firma, dat ik TODIY! zou oprichten. Waarom zou ik nu weten waar ik over 5 jaar sta, wat ik dan doe of waar ik van droom. Life is what happens to you when you're busy making other plans, zei John Lennon ooit. Ik moet de man gelijk geven. Zeg nooit nooit. En vraag me ook niet waar ik mezelf zie over 5 jaar. Want truth be told: weet jij dat? En zo ja, I'll get back to you in 5 years. Eens zien of je 't goed had :)
Soit, ondernemen dus. Ik dacht niet dat ik dat in me had. Ik gruwelde al van telefoneren, laat staan dat ik mijn mannetje ging staan als zelfstandige. Maar ervaring is de beste leerschool. Een probleem stelt zich en je gaat ervoor. Voor TODIY! wilde ik plots wél vechten, ging ik plots wél telefoons doen en schreef ik ganse epistels naar bepaalde leveranciers om een gedane fout gerecht te zien. Omdat ik móest (ik had geen inkomen meer van het onderwijs of andere vaste job) en omdat ik wílde. Want het was míjn TODIY!. Het is verbazingwekkend wat een kracht een passie je geeft. Zie je, ik heb nooit eerder een passie gehad. Ik ging niet graag naar school, koos een opleiding aan de unief zonder echt te beseffen waarom, leefde van jaar tot jaar zonder een droom na te jagen. Pas op, ik miste niet echt iets. Maar gepassioneerd was ik ook niet. Het is iets waar ik best een tikje jaloers om was als ik mijn man bezig zag. Mijn halve trouwboek is gedreven, gemotiveerd, passioneel bezig met een volgende project. Hij bruist van ideeën en - hoewel hij de laatste tijd wel wat overwerkt is - blijft hij nadenken over het volgende ding waar hij zijn tanden zal inzetten. Ik had dat nooit. Along came TODIY!. Het was manlief die vanaf de zijlijn stond te supporteren. Dat ik dat gewoon moest dóen. Niet denken. "En pak het maar globaal aan, schat, want TODIY! is de max!". Hij duwde me in de richting van iets wat me trots zou maken op mezelf. Want TODIY!, verdorie, dat ís eigenlijk wel cool. En dat is helemaal míjn ding. En ik doe het toch maar.
Die trots, die drive, die spirit, dat is het wat al die honderden en duizenden ondernemers rond me drijft. Het zorgt ervoor dat elke dag opnieuw die straffe madam van La Parisienne (Lisa was nog maar begin de 20 toen zij in dat project vloog!) de deuren van haar zaak opent, dat het leuke koppel van Uitgelijnd voor deelname aan een beurs samen hun schouders zetten onder een ganse verhuis van stand en drukwerk, dat de Madam van Mini & Madam samen met haar mama een hotel boekt in Brugge zodat ze kan meedoen aan De Vitrine zonder 's avonds laat weer holderdebolder naar Vlaams-Brabant te moeten trekken.
Dat is passie. Dat is iets doen wat je graag doet en ervoor gaan.
En verdorie, dat is schoon.
Toen ik een paar weekends geleden op SterkWerk stond (een héél fijne kleinschalige beurs in huiskamersfeer) raakte ik aan de praat met iemand die me vroeg waar ik met TODIY! naartoe wilde en wat mijn ambities waren. Ik antwoordde nogal droog dat ik geen ambities had. Hij was verwonderd, maar ik verduidelijkte mijn antwoord: ik dacht 5 jaar geleden ook niet dat ik volledig zelfstandig zou zijn, dat ik mijn man zou helpen in zijn firma, dat ik TODIY! zou oprichten. Waarom zou ik nu weten waar ik over 5 jaar sta, wat ik dan doe of waar ik van droom. Life is what happens to you when you're busy making other plans, zei John Lennon ooit. Ik moet de man gelijk geven. Zeg nooit nooit. En vraag me ook niet waar ik mezelf zie over 5 jaar. Want truth be told: weet jij dat? En zo ja, I'll get back to you in 5 years. Eens zien of je 't goed had :)
Soit, ondernemen dus. Ik dacht niet dat ik dat in me had. Ik gruwelde al van telefoneren, laat staan dat ik mijn mannetje ging staan als zelfstandige. Maar ervaring is de beste leerschool. Een probleem stelt zich en je gaat ervoor. Voor TODIY! wilde ik plots wél vechten, ging ik plots wél telefoons doen en schreef ik ganse epistels naar bepaalde leveranciers om een gedane fout gerecht te zien. Omdat ik móest (ik had geen inkomen meer van het onderwijs of andere vaste job) en omdat ik wílde. Want het was míjn TODIY!. Het is verbazingwekkend wat een kracht een passie je geeft. Zie je, ik heb nooit eerder een passie gehad. Ik ging niet graag naar school, koos een opleiding aan de unief zonder echt te beseffen waarom, leefde van jaar tot jaar zonder een droom na te jagen. Pas op, ik miste niet echt iets. Maar gepassioneerd was ik ook niet. Het is iets waar ik best een tikje jaloers om was als ik mijn man bezig zag. Mijn halve trouwboek is gedreven, gemotiveerd, passioneel bezig met een volgende project. Hij bruist van ideeën en - hoewel hij de laatste tijd wel wat overwerkt is - blijft hij nadenken over het volgende ding waar hij zijn tanden zal inzetten. Ik had dat nooit. Along came TODIY!. Het was manlief die vanaf de zijlijn stond te supporteren. Dat ik dat gewoon moest dóen. Niet denken. "En pak het maar globaal aan, schat, want TODIY! is de max!". Hij duwde me in de richting van iets wat me trots zou maken op mezelf. Want TODIY!, verdorie, dat ís eigenlijk wel cool. En dat is helemaal míjn ding. En ik doe het toch maar.
Die trots, die drive, die spirit, dat is het wat al die honderden en duizenden ondernemers rond me drijft. Het zorgt ervoor dat elke dag opnieuw die straffe madam van La Parisienne (Lisa was nog maar begin de 20 toen zij in dat project vloog!) de deuren van haar zaak opent, dat het leuke koppel van Uitgelijnd voor deelname aan een beurs samen hun schouders zetten onder een ganse verhuis van stand en drukwerk, dat de Madam van Mini & Madam samen met haar mama een hotel boekt in Brugge zodat ze kan meedoen aan De Vitrine zonder 's avonds laat weer holderdebolder naar Vlaams-Brabant te moeten trekken.
Dat is passie. Dat is iets doen wat je graag doet en ervoor gaan.
En verdorie, dat is schoon.
Reacties
Een reactie posten