Over social skills, een spraakgebrek en mijn BFF's
Toen mijn Gentse BFF hier op een maandagavond Martini's zat te drinken, vroeg ze zich plots af waarom er eigenlijk geen pakketje naar haar genoemd was. Ik keek haar eens fronsend aan, dronk nog een slok Martini en zei haar droog dat ze misschien geen gans pakket kreeg, maar één van de opties in de NOAH-mobiel wel naar haar genoemd was. Why else zou één van die sets vilten balletjes anders Pink Pixie heten? "Ach zo?", vroeg ze. En gaf toen toe dat ze eigenlijk mijn site nog niet deftig bekeken had. Van je vriendinnen moet je 't hebben.
Come to think about, die andere BFF van me weet wellicht ook niet dat zij haar naam gaf aan een pakketje. Fietje, SOFIA is ter uwer ere ontwikkeld. Ter info. Jij hebt wellicht mijn site ook nog niet deftig bekeken, hehe.
Maar zowel jij, mijn Queen of Egypt, als jij, Turbo Tinie, verdienen die kleine eer nog het meest. Kleine eer, het gaat uiteindelijk maar om een naam gelinkt aan één of ander product. Maar voor mij is het een momentje om aan jullie te denken telkens ik een Pink Pixie of een SOFIA in mijn handen heb. Laat dit mijn ode zijn aan twee topwijven zonder weerga. Een ode aan jullie mentale veerkracht. Een ode aan jullie blijvend lachen in klote periodes. En een ode aan jullie sociale zelf.
Het is wellicht daarom dat ik zo tot jullie getrokken werd. Die veerkracht, die spontaniteit. Sociale omgang is voor mij altijd een opgave geweest. Het is gewoon iets wat me niet goed afgaat. Ik flap er hoe dan ook iets dwaas uit, sla rood aan, hap naar adem en kom thuis met een gevoel van "dat nooit meer". Een van de redenen waarom ik deze van Eva Mouton zo grappig vind:
Of waarom ik deze reeks volledig afprintte en aan de binnenkant van mijn bureaukast hing. Toen ik die cartoons voor het eerst las, kwamen de tranen uit mijn ogen. Ik vond ze hilarisch. Manlief snapte de humor er niet van maar voor mij voelde het even als thuiskomen.
Toen ik vorig jaar twee dagen voor het eerst verkoopster stond te wezen op De Vitrine zei iedereen dat ik er precies voor geboren was, maar truth is dat ik 5 dagen gecocoond heb na al dat sociaal contact. Don't get me wrong: ik vond De Vitrine de max. Genoot enorm van de babbeltjes en de sales talk en het enthousiasme dat ik kon uitdragen over mijn TODIY!. Maar twee dergelijke dagen vergen veel van mij. Feestjes waar voortdurend gebabbeld wordt, networking, telefoons opnemen (ik ben erin gegroeid, maar ik herinner me nog steeds dat eerste telefoongesprek dat ik in mijn functie als Thijs' side kick in zijn firma voerde terwijl ik alleen maar een pieptoon hoorde hoewel de kerel aan de andere lijn een uitleg deed over zijn bouwvergunning): mijn nekhaar gaat ervan rechtstaan en ik heb het gevoel alsof de wereld mij gaat verslinden.
En top of the bill heb ik afgelopen maandag blokjes laten plaatsen op mijn tanden. Anderhalve week vóór ik opnieuw mijn parlé moet doen op de Vitrine. Die babbel ga ik dit jaar niet met gebroken teen doen (o ja, ik ben ook bijzonder onhandig) maar met een spraakgebrek. Ik zou die BFF's van me beter als interim kracht inschakelen en zelf in de zetel ploffen met een Martini. Maar ach, dan zou ik ook dat gelukzalig gevoel missen na twee dagen mijn hart en ziel verkopen. Want dat is TODIY!: mijn hart en ziel. En er is niets fijner dan andere mensen enthousiast zien worden daarvan 💓
Come to think about, die andere BFF van me weet wellicht ook niet dat zij haar naam gaf aan een pakketje. Fietje, SOFIA is ter uwer ere ontwikkeld. Ter info. Jij hebt wellicht mijn site ook nog niet deftig bekeken, hehe.
Maar zowel jij, mijn Queen of Egypt, als jij, Turbo Tinie, verdienen die kleine eer nog het meest. Kleine eer, het gaat uiteindelijk maar om een naam gelinkt aan één of ander product. Maar voor mij is het een momentje om aan jullie te denken telkens ik een Pink Pixie of een SOFIA in mijn handen heb. Laat dit mijn ode zijn aan twee topwijven zonder weerga. Een ode aan jullie mentale veerkracht. Een ode aan jullie blijvend lachen in klote periodes. En een ode aan jullie sociale zelf.
Het is wellicht daarom dat ik zo tot jullie getrokken werd. Die veerkracht, die spontaniteit. Sociale omgang is voor mij altijd een opgave geweest. Het is gewoon iets wat me niet goed afgaat. Ik flap er hoe dan ook iets dwaas uit, sla rood aan, hap naar adem en kom thuis met een gevoel van "dat nooit meer". Een van de redenen waarom ik deze van Eva Mouton zo grappig vind:
Toen ik vorig jaar twee dagen voor het eerst verkoopster stond te wezen op De Vitrine zei iedereen dat ik er precies voor geboren was, maar truth is dat ik 5 dagen gecocoond heb na al dat sociaal contact. Don't get me wrong: ik vond De Vitrine de max. Genoot enorm van de babbeltjes en de sales talk en het enthousiasme dat ik kon uitdragen over mijn TODIY!. Maar twee dergelijke dagen vergen veel van mij. Feestjes waar voortdurend gebabbeld wordt, networking, telefoons opnemen (ik ben erin gegroeid, maar ik herinner me nog steeds dat eerste telefoongesprek dat ik in mijn functie als Thijs' side kick in zijn firma voerde terwijl ik alleen maar een pieptoon hoorde hoewel de kerel aan de andere lijn een uitleg deed over zijn bouwvergunning): mijn nekhaar gaat ervan rechtstaan en ik heb het gevoel alsof de wereld mij gaat verslinden.
En top of the bill heb ik afgelopen maandag blokjes laten plaatsen op mijn tanden. Anderhalve week vóór ik opnieuw mijn parlé moet doen op de Vitrine. Die babbel ga ik dit jaar niet met gebroken teen doen (o ja, ik ben ook bijzonder onhandig) maar met een spraakgebrek. Ik zou die BFF's van me beter als interim kracht inschakelen en zelf in de zetel ploffen met een Martini. Maar ach, dan zou ik ook dat gelukzalig gevoel missen na twee dagen mijn hart en ziel verkopen. Want dat is TODIY!: mijn hart en ziel. En er is niets fijner dan andere mensen enthousiast zien worden daarvan 💓
Reacties
Een reactie posten