Over de liefde voor linoleum (en dat er denkertjes en doenertjes zijn).
Ik was een jaar of 9, denk ik, toen ik voor het eerst een vel hard linoleum toegestopt kreeg. Ik zat in de tekenschool en ik herinner me dat we op voorhand gevraagd werden om een soort snijplankje te voorzien waarbij een lat op het plankje getimmerd werd om het linoleumvel tegen te houden tijdens het snijden. Dat de papa's dat wel zouden fiksen, zei onze tekenjuf van dienst. Nu is mijn papa in véél zaken een krak, maar timmeren en zagen op maat is niet zijn fort. Het gereedschap ontbrak ons ook om dat echt vlot te doen. Zoals mijn broer op heel erg jonge leeftijd al wist: er zijn denkertjes en doenertjes. Mijn papa is een denkertje. Zodus: Robert to the rescue.
Robert is de man die bij ons thuis díe zaken kwam fiksen waar wij zelf schoorvoetend van moest toegeven niet te weten hoe eraan te beginnen. Ik herinner me netjes opgebonden frambozenstruiken nadat hij een soort rek was komen spannen in de moestuin. En de gefikste tegels op het koertje achter het waskot. Robert dus. Of hij me snel een plankje kon ineen timmeren. Ik weet óók nog hoe ik de week nadien lino aan het snijden was in de tekenles en de juf van dienst vol verwondering mijn plankje optilde, ronddraaide, bekeek. En mompelde dat dat toch wel een heel netjes afgewerkt ding was. Ze moest eens weten.
Soit, de lino dus. Ik herinner me hoe taai dat was. Hoe scherp de messen. Hoe moeizaam het snijden verliep. En ik herinner me hoe trots ik was op het resultaat.
Hoewel het lino van tegenwoordig niet meer het lino van toen is en linoleum snijden intussen een pàk simpeler, pijnlozer en algemeen relaxter is, is het een herinnering die ik altijd zal koesteren en ééntje die meedraag in mijn TODIY!. Mijn JONA-pakket is hierop gebaseerd en de workshops stempels snijden geven me diezelfde voldoening als toen.
Mensen zo enthousiast, nieuwsgierig, vastberaden en creatief-denkend aan de slag zien zoals op de workshop vorige maand in Vilvoorde, daar doe ik het voor. Benieuwd wat dat volgende week in WOEST geeft ;)
De foto's van de Vilvoorde-workshop van 17/02/2018 vind je alvast hier.
Robert is de man die bij ons thuis díe zaken kwam fiksen waar wij zelf schoorvoetend van moest toegeven niet te weten hoe eraan te beginnen. Ik herinner me netjes opgebonden frambozenstruiken nadat hij een soort rek was komen spannen in de moestuin. En de gefikste tegels op het koertje achter het waskot. Robert dus. Of hij me snel een plankje kon ineen timmeren. Ik weet óók nog hoe ik de week nadien lino aan het snijden was in de tekenles en de juf van dienst vol verwondering mijn plankje optilde, ronddraaide, bekeek. En mompelde dat dat toch wel een heel netjes afgewerkt ding was. Ze moest eens weten.
Soit, de lino dus. Ik herinner me hoe taai dat was. Hoe scherp de messen. Hoe moeizaam het snijden verliep. En ik herinner me hoe trots ik was op het resultaat.
Hoewel het lino van tegenwoordig niet meer het lino van toen is en linoleum snijden intussen een pàk simpeler, pijnlozer en algemeen relaxter is, is het een herinnering die ik altijd zal koesteren en ééntje die meedraag in mijn TODIY!. Mijn JONA-pakket is hierop gebaseerd en de workshops stempels snijden geven me diezelfde voldoening als toen.
Mensen zo enthousiast, nieuwsgierig, vastberaden en creatief-denkend aan de slag zien zoals op de workshop vorige maand in Vilvoorde, daar doe ik het voor. Benieuwd wat dat volgende week in WOEST geeft ;)
De foto's van de Vilvoorde-workshop van 17/02/2018 vind je alvast hier.
Reacties
Een reactie posten