This guy - een brief aan mijn man

This guy... Mijn ondernemer in hart en nieren. Op het moment dat ik deze blogpost in klad in mijn BuJo neerpen, zit ik in de vergaderruimte van het nieuwe kantoor van mijn man. Ruimte, licht, prachtig. Deze wordt eens geen brief aan mijn zoon. Het wordt er eentje aan mijn man. 

This guy...

Lieve man van me

Het lijkt nog niet zò lang geleden dat je nog op je eentje werkte. Wat zeg ik? Het ís nog niet zo lang geleden dat je op je eentje werkte. We kennen elkaar intussen al 17 jaar (en ik voel me bij dergelijke feiten plots veel ouder dan ik me op mijn 32e zou mogen voelen). Acht jaar daarvan ben jij al zelfstandig. Een piepkuiken was je, eigenlijk ;) Maar je bent en bent altijd geweest: een ondernemer in hart en nieren. Zelfstandig, doelgericht. Dus je waagde - zonder echt veel na te denken - die Grote Sprong. Wat je eerst een paar uur per week in bijberoep deed, begon je plots full time. Ik zie ons nog in die keuken in ons eerste appartement in de Nekkersputstraat, samen aan de keukentafel. Ik had je een bureautje gemaakt, inclusief een eerste dossierkast. Hà, dossierkast! Als ik dat vergelijk met de kastruimte waar ik nu op kijk...

Maar 8 jaar geleden ben jij dus klein begonnen. Je was 24 en je ging ervoor. Je deed eerst enkel EPB's maar nog geen jaar later startte je een BVBA met een jeugdvriend. Je ging ééngezinswoningen renoveren. Je organiseerde, coördineerde. Je stond ook vaak zelf op de bouw. Ik herinner me stoffige werkbroeken en crunchy haar terwijl je talloze zakdoeken zwart snoot van het bouwstof. Intussen verhuisden we naar een woning met ruimte voor een kantoor en opslagmogelijkheden in de garage. Ha, if only I would have known how that would end. Die garage... Mijn eeuwige bron van ergernis. Ik schud lachend mijn hoofd als ik terugkijk op het kantoor dat we 7 jaar geleden voor onszelf inrichtten. Ruim, veel te ruim. Er waren 4 bureautafels voor jou, voor mij en voor je partner-in-crime als die niet op de werven stond. In praktijk was dat dus onze private work place. Jij alleen terwijl ik lesgaf op school, wij samen wanneer ik die lessen voorbereidde.

Vier tafels en twee man.

Vier jaar geleden kwam een kantelpunt. Je stond intussen als even niet meer op de werven. De renovaties waren enkel nog voor je partner-in-crime, jij ging 100% voor de EPB-berekeningen waarvan de regelgeving intussen strenger en complexer werd. Het kantelpunt waarvan sprake? Je kon het werk niet meer alleen aan. Je had een groeiend aantal vaste klanten (architecten, andere studiebureau's) en er was al even geen sprake meer van een 40-uren werkweek. Na lang debateren sprak je iemand aan die je een aantal dagen per week op freelance basis uit de nood hielp. We dachten dat we het op die manier wel konden bolwerken. Toen na verloop van tijd ook dat niet genoeg bleek, ging ik na jouw maandenlange verzoek om bij jou te komen werken, in op je aanbod. Je had hulp nodig en dat kon ik je op administratief vlak wel bieden. Noah was intussen ook al in the picture en we weten allebei dat dat niet altijd van een leien dakje ging. Hoewel ik bang was voor de financiële kant van de zaak; de vrijheid die het zelfstandig zijn me bood naar Noah toe (flexibele uren die ik rond ons kind kon inplannen) deed me overstag gaan. Bovendien was je op dat moment nog duidelijk: je wilde alleen blijven werken, zonder personeel, maar je had hulp nodig. Ik hakte de knoop door en zou het volgende schooljaar niet opstarten in mijn klas maar aan jouw zijde.

En toen bleek dat je niet nóg een half jaar kon wachten. Je verdronk. De eerste medewerker startte full time op. Dat was een héél moeilijke beslissing. Eentje waar we dagen en weken over gesproken hebben. Hoe zouden we dit combineren? Hoe zou het ons privé leven beïnvloeden? Konden we werk en privé genoeg scheiden? We kwamen tot afspraken en we gingen het doen lukken. We gooiden onze zolder om en creërden een keukentje voor die eerste medewerker die we al gauw in ons hart sloten. De samenwerking bleek plezant and there were no regrets.

We zijn drie jaar en tien personeelsleden verder. Na mijn eigen opstart in je firma, zag ik eén voor één nieuwe mensen het team vervoegen. Je negeerde de twee personeels-stops die ik invoerde (en ik moet hier hartelijk om lachen terwijl ik dit schrijf) en begin deze week eindigde de teller voor het aantal mensen dat zowat full time aanwezig was in onze woning op 12.

Dat het tijd werd dat we konden verhuizen naar een nieuwe locatie is een understatement.


Ja, natuurlijk ga ik het missen om jou op woensdagnamiddag thuis te weten. De luxe dat Noah zijn papa versgebakken cakejes kon brengen was onbetaalbaar. Een verloren luxe die ook zoonlief plots ten volle snapt als hij vrijdagavond het verlaten kantoor overkijkt. Ik ga onze gestolen privé lunchmomentjes missen waarbij we even ontsnapten aan de rush en een koffie konden slurpen in onze eigen vertrouwde zetel. Ik ga het missen dat Noah every single person op kantoor kent en in de winter sneeuwballen naar ze gooit. Ik ga het missen om te horen hoe hij de deur opendoet voor iedereen, telkens als de bel gaat, om aan te kondigen dat hij nu 4 jaar is! Die tien man werden - zonder het goed te beseffen - een deel van ons gezinsleven. Dat eindigt nu met een spiksplinternieuw kantoor. Een grote omschakeling waar we allen wel even aan zullen moeten wennen.

Maar lief, ik ben trots op je. Op wat jij verwezenlijkt hebt. Op de man die je bent. Op de standvastigheid, de rust, de doelgerichtheid, de verwezenlijking. Je deelde ooit onderstaande foto met me. Jij bent de reden dat ik gesprongen voor TODIY!. Jij bent de reden dat ik zelfstandig ben. Jij bent de man naar wie ik opkijk, waarop ik trots ben en waarin ik altijd en altijd zal geloven. Jij en ik, wij zijn heel verschillend. We doen de dingen op héél andere manieren. En schat, dat is precies waarvan ik hou in ons. Ik zal je remmen in je impulsiviteit, jij zal me uit mijn comfort zone trekken. Ik zal je laten denken en jij zal me laten doen. En schat, dat doen we samen.

Maar als we springen, stel jij dan wel verder dat vliegtuig samen? Techniek is zo mijn fort niet... ;)


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts