De plastic soep - Over de EGCA, mijn trots op manlief en mijn frustratie over de wereld (of toch het afval erín).

Dat Gent meedingt naar de titel van European Green Capital Award 2020 is geen geheim. Dat er nog veel werk aan de winkel is, ook niet. Al ben ik nu misschien wat te zwartgallig.

Dat Stad Gent kans maakt op die titel van EGCA is natuurlijk ook dankzij de inwoners en dat wil de stad niet zomaar laten voorbij gaan. Met dit tof initatief zetten ze Gentenaars in de kijker die hun steentje bijdragen - op wat voor manier dan ook. Door met je fiets naar het werk te gaan. Door je eten te kopen op boerenmarkten. Door verpakkingsvrij te kopen en verkopen (maakte jij bijvoorbeeld al kennis met OHNE?). Door je eigen verpakking mee te pakken naar de afhaal-Chinees. Of, in geval van manlief, door te proberen een energieneutraal nieuwbouw kantoor te bouwen (gezien hun EPB-studies meteen aan het goede adres) en een werksfeer te creëren waarbij medewerkers gestimuleerd worden met de fiets te komen (weer of geen weer; ik kocht mezelf alvast een stevige regenjas en -broek voor de dagen dat ik daar de administratie doe).

Daar blijft het overigens niet bij. In de office space werden lange bloembakken voorzien die op termijn volledig gevuld dienen te worden met luchtzuiverende planten (hoera voor medewerker Simon voor het bezorgen van een NASA-lijst met planten uit hun Clean Air Study). In de keuken worden de bloembakken dan weer opgevuld met peterselie (met dank aan medewerkster Delphine die thuis wat te uitbundig gezaaid had), sla, radijs en zelfs tomaat. Daar blijft het niet bij. Boven op het dak staat sinds een aantal weken een heuse bijenkast met dank aan medewerker Dieter die tevens een opleiding als imker volgde. Om die bijen dan weer te voeden, gingen we op een verlofdag zelfs bloemenzaad strooien. Er wordt momenteel gebouwd aan de kippenren zodat ons groenafval door de kantoorkippen kan verwerkt worden. En hoera, die voorzien ons dan weer van eitjes!

Hoewel TODIY! mijn eigen zaak is, zou ik ook het werk dat ik doe bij mijnEPB, de firma van mijn man, niet meer willen missen. Ik heb er fijne collega's en ik ken weinig bedrijven waar bovenstaande mogelijk is.

Maar dat er nog veel werk aan de winkel is, is een feit. De hoeveelheden afval die ikzelf hier in de bermen in onze straat opvis zijn ronduit adembenemend. In the worst sense, that is. Het is mijn 4-jarige zoon die mij zover kreeg. Dat hij op die leeftijd meer afval raapt dan op de speeltuigen speelt wanneer we samen met een speeltuin gaan, is ronduit schrijnend. Het Claeys-Bouüaertpark hier in Mariakerke is bij mooi weer meer stort dan park. Met TODIY! deed ik al een actie vorige zomer om afval van de straten te krijgen. De prijs ging toen naar het kindje met de grootste zak: het zoontje van Daria die aangesloten is bij het Netheidscharter van Gent. Ik schreef me vorige maand ook in. Sinds een paar weken ben ik nu de trotse "eigenaar" van een gele container én een afvalgrijper (waar zoonlief verzot op is). Wat ik in 2 opruimbuien verzamelde in de beek aan de achterzijde van Parkkaffee is ronduit schandalig (een parfumflesje, meerdere glazen flessen wijn, stukken isomo, zakken, 3 m² bubbelfolie, drankkartonnen, koekenwikkels, een deo-spuitbus, sigarettendoosjes en blikjes. Zoveel blikjes). Wat ik zie télkens ik op mijn geliefde fiets zit, is ontmoedigend. Half april deed ik een fietstocht regio Lovendegem. Ik reed in the middle of nowhere voorbij een beek gevuld met lege bierblikjes. Het deugddoende fietsritje waar ik van droomde, bracht me vooral véél frustratie en teleurstelling. Mei plasticvrij is een begin. De huidige vibe bij mijnEPB ook. En ik vind het ronduit gewéldig dat de komende drie weken in zoonliefs kleuterklasje in het teken staan van "de moestuin".

Maar dat er nog véél werk is aan de winkel, blijft een feit.